© Copyright 2024 | Albert

In 1974-1981 is de kerk grondig gerestaureerd. Toen werd het tongewelf weer in al haar ere hersteld en werden resten gevonden van de fundamenten van de oude toren uit 1200. De schilderingen in de kerk dateren uit 1633. Blijkens een ingemetselde steen in de muur van het kerkgebouw heeft men in 1930-1932 het uitwendige van het gebouw gerestaureerd ,onder beheer van Kerkvoogden L. ten Wolde, president, B. Roeles, secretaris, H. Van Drosten, J. Scholten en A.J. Aberson. Sinds 1981 bevindt zich in het zuidkoor van de Grote Kerk een 74 cm hoog eikenhouten beeldje van de heilige Sint Adelbertus. Ooit, in 1570, werd dit beeld door pastoor J. Roberink uit Steen-wijk geschonken aan de eerste aartsbisschop van Utrecht, Frederik Schenck van Toutenburg. Dat gebeurde dus in de tijd dat nog de naweeën gevoeld werden van de Beeldenstorm. Mogelijk heeft pastoor Roberink door deze schenking het beeldje voor vernieling willen behoeden. Het is voor onbepaalde tijd in bruikleen afgestaan door het Rijksmuseum Het Catharijne Convent in Utrecht. De maker van het beeld is onbekend, maar wie was deze Adelbertus? Adel-bertus was een uit Northumberland (Engeland) afkomstige diaken die, samen met Willibrord, in 690 vanuit Ierland het Kanaal zou zijn overgestoken om in onze streken te prediken en wonde-ren te verrichten. Hij zou een zeer nederig persoon zijn geweest. Na zijn dood op 25 juni 740 werd hij door de dorpelingen van Egmond begraven en werd er boven zijn graf een kapelletje gebouwd. Na zijn dood gebeurden er vele wonderen, zodat er veel pelgrims naar zijn graf kwamen. Nog altijd wordt het gebeente van Adelbertus, de schutspatroon van Egmond, vereerd in de kapel van het benedictijner klooster in Egmond-Binnen. Daar onder het altaar, ligt sinds 1984 de zorgvuldig uit minuscule brokstukjes gereconstrueerde schedel van Adelbertus. Deze schedel, waarvan de exacte ouderdom is vastgesteld, werd toen op feestelijke wijze over- gebracht van de Adelbertusakker naar de abdijkerk. Adelbertus wordt in andere bronnen mees-tal afgebeeld als aartsdiaken met een geopend boek en een lelie in zijn hand. Omdat hij van koninklijke afkomst zou zijn, ziet men soms aan zijn voeten een kroon en een scepter. Het geheel werd officieel weer in gebruik genomen door Koningin Beatrix en prins Claus op 2 mei 1981,na een grondige restauratie van 1974 - 1981.

Omstreeks 900 werd op deze plaats een houten kerk gebouwd, later gevolgd door verschillende Romaanse tufstenen en bakstenen vormen. De oudste stukken omtrent dit bouwwerk dateren uit het jaar 1141 toen de Bisschop van Utrecht de kerk Steenwijk werd geschonken aan het klooster Ruinen. Van oudsher schijnt de kerk onder bescherming van Sint Clemens te hebben gestaan. Hij was de derde paus en leefde van 88 - 97. Deze heilige was volgens de overlevering de derde bisschop van Rome na Peterus. In de tijd van de Christen vervolging werd hij op last van Keizer Trajanus aan een anker gebonden en in zee geworpen met het kennelijke doel hem voor altijd te doen verdwijnen. Maar het lijk van de martelaar spoelde later aan op het strand, zonder het anker. Deze geschiedenis is ongetwijfeld het motief geweest voor het ontwerp van het thans nog bestaande stadswapen van Steenwijk. Immers hier op treft men Sint Clemens aan op het anker.